Huśtaweczka dla kwiateczka...

Szewski poniedziałek  - mówi Wam to coś ?

Ja w poniedziałki wykazuję się zazwyczaj wyjątkowym nie-zorganizowaniem... haha! Jak mi zgrabnie wyszło -  zazwyczaj określam ten brak zorganizowania "dosadniej".  Najbardziej nie lubię poniedziałków takich, które poprzedzały niedzielne zakupy. Naprzywożę różnych dziwnych rzeczy i w ten jeden biedny poniedziałek, składający się niestety z takiej samej ilości godzin co wtorek, środa i czwartek, ja oczywiście wszystko chcę zrobić w PONIEDZIAŁEK!

Miałam szyć zasłonki dla synka. Oczywiście w literki, bo mój trzylatek jest maniakiem alfabetu i cieszy mnie to ale połowicznie, bo jak przyjdzie pewnie prawdziwy czas na alfabet to już go lubić nie będzie :)

Z szycia nici,  szmatki mam za mało, a dosztukować nie mam co. Do sklepu nie pojadę, bo nie mam czym. Zostawiłam bajlzel maszynowo - szmatowy i poleciałam na dwór.

Wymyśliłam sobie huśtawki na kwiaty z powodu bardzo prozaicznego - te tuje jeszcze małe w sumie i rzadkie jakieś, róże pergoli jeszcze nie owinęły kwieciem pięknym tak, żeby mi widok babci zza płotu zniknął. Zatykam więc dziury sposobami różnorakimi :)  ( Babcia okropnie się kręci, ale to mało, gada z tygodniowymi kurczakami i klnie okrutnie )

A no tak - huśtawki. Zawisły sobie na pergoli, zrobione z jakiejś starej sufitowej dechy i sisalowego sznurka...

A propos sznurka, wiecie, że w Castoramie  można kupić 450 m za dyszkę ???

Kto tam wyplata niech leci, sama żałuję, że kupiłam jeden 2,5 kg kłebuch :)

Dziwię się, że udało mi się zrobić te huśtawki dzisiaj... z moim dzieckiem sznurków kręcić się nie da, bo co chwila puszcza i znowu trzeba kręcić! Mój mąż upycha w takim dziwnym miejscu narzędzia, że ja już dziękuję powoli i chce mieć własną szafkę zamykaną na klucz! Pies mi non stop przekrzywiał szablon, a spraye teraz mają takie dziwne zabezpieczenia, że odpalić się ich nie da i mało sobie palca nie zwichnęłam :) 

...

Przy okazji pokazuję moje skorupy...

S ą dla mnie najcenniejszą rzeczą na świecie! 

Chyba w pierwszej klasie liceum byłam z mamą u jej koleżanki. Miała mnóstwo starych mebli, za komuny one nie były popularnym umeblowaniem :)  Ucieszyła się widząc jak mi szczęka pałęta się po podłodze i zaprowadziła mnie na strych, a tam pośród mnóstwa rzeczy stały ONE! Przyznała, że jej mąż "leczy" starocie, bardzo je kocha i zbiera. Wyszłam od niej baaardzo ranna, bo te skorupy przez parę minut pokochałam tak bardzo...

Nie wiem czy na następne czy później święta czekało na mnie dużo prezentów pod choinką. Opakowane w szary papier czekały na pierwszą Gwiazdkę ONE!

Mąż koleżanki mamy zmarł, a ona pomyślała o mnie, chciała, żebym to ja je miała...

Był o jeden więcej, ale mój mąż stłukł, dlatego od tej pory stoją wysoko na kaflowym piecu i nawet za często nie omiatam z nich kurzu...

Zapisujcie się na Candy do piątku!