Przechodzień...

Właściwie powinnam napisać : nieuważny przechodzień...

A czemu ?

Zaczął się maj a wraz z nim moje rozterki i dylematy. Wystarczy moment, prąd popłynie gdzieś w mózgu i zapala się lampka. I pytanie : po co to wszystko ?

Tak było i tym razem... mocno zaangażowana w projekt "pergola z różami wśród paproci" który oczywiście musiał powstać w majowy weekend trochę na zasadzie : zaplanuj, zrób, zapomnij - oderwałam się od reszty ogrodu.  Nie chodziłam, nie patrzyłam, nie pilnowałam. Do czasu aż skąś te paprocie wziąć musiałam, więc rekonesans niezbędny celem rzucenia okiem gdzie rozrosło się na tyle, że ubytków widać nie będzie. 

I się załamałam...

Paprocie były, ale stawu nie poznałam...

Trawa na metr to pestka zupełna, ale nie zdążyłam zobaczyć kwiatów konwalii, irysy wszystkie powariowały i wybiły na ponad metr, a kilka niewinnych gałęzi wybijających z trawy okazało się być jakimś ogromnym krzakiem!

Zrozumiałam, że nigdy nie nacieszę się tymi widokami i roślinami tak detalicznie... na spokojnie i komfortowo. Nie będę godzinami leżeć nad stawem, wysiadywać na tarasach i ławkach, które porobiłam, o gapieniu się w niebo chyba w ogóle nie ma mowy...

Jestem przechodzień.

Zasuwam z taczką albo z wiadrem, albo z widłami i tylko dlatego mam okazję powiedzieć im "dzień dobry".

Nie jest to sprawiedliwe...

A co dopiero zwrócić uwagę na takie rzeczy! Kto by pomyślał, że tuja ma na sobie takie różyczki :)

Tamaryszek mógłby już zakwitnąć - nie lubię jego łysych badyli...

Mój materiał rozsadowy... wystarczy rok, dwa lata i z 2 robi się 10 sztuk bardzo ładnej odmiany paproci. Paprocie uwielbiam, ich kolor jest świeży nawet latem i jest idealnym tłem dla innych roślin.

Coś z serii przed i po... czyli to co odciągnęło na parę dni mnie od reszty ogrodu. Cudowna granica działki z sąsiadką od strony południowej i nasze majówkowe dzieło :) Wcześniej po złości stał tu płot zbity przeze mnie z europalet - inwestować nie było sensu, bo Pani wylewała nam na działkę i na płot wszystko łącznie z tym co narobiła w wiaderko... niestety należy do tych, którym : "nic nie trza" i już! Po przejściu urzędowej drogi skargowej i okresie rocznej karencji ( czy babcia proceder uparcie ciągnie ) zdecydowałam się na siatkę. Ryzyk - fizyk. Mam dość czekania na piękny ogród. Tu nie mogę, bo koparka musi przejechać, tu nie - bo będzie burzone, tu nie - bo będzie tynkowane... upiorne, nie ?

No to sru...

Mata z odzysku sufitowego w sieni zawisła na siatce, bo wiadomo, że tui 2 m nie kupię. Udało się 1,5 m. Na całej długości usypałam wał z ziemii. Przed przesypywaniem się na stronę babci zabezpiecza ją blacha a siatkę przed gniciem folia.

Strona południowa, dadzą radę...

Godzina 18 minut 40... fajrant. 

Przesadziłam trochę niezapominajek w te paprocie, niech się rozsiewają. Pergola przed tym widokiem już zamontowana i róże posadzone, ale na razie to takie pyćki, że nie ma co kliszy marnować ;) 

I niechcąco znowu wyszło ogrodowo... a miało być o tym jak mi dziecko szczura do domu przyniosło...

Dziękuję za przemiłe komentarze pod ostatnim postem. Jak widzicie, żaden to jeszcze ogród :)

Pozdrawiam serdecznie.